การสื่อสารทางการตลาดเพื่อการเมืองของพรรคอนาคตใหม่ ในการเลือกตั้งปี 2562
คำสำคัญ:
การตลาดเพื่อการเมือง, พรรคการเมือง, การเลือกตั้งบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการสื่อสารทางการตลาดเพื่อการเมืองของพรรคอนาคตใหม่ใน สื่อออนไลน์ในการเลือกตั้งปี 2562 เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างที่ศึกษาคือ พรรคอนาคตใหม่ ทำการ คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เนื่องจากเป็นพรรคการเมืองใหม่ที่ได้รับความสนใจจากประชาชนมากที่สุด จากการจัดลำดับของสวนดุสิตโพล พ.ศ. 2561 โดยเก็บรวบรวมข้อมูลการสื่อสารทางการตลาดจากเว็ปไซต์หลักของพรรคอนาคตใหม่
ผลการวิจัยพบว่า 1) สินค้าทางการเมือง ประกอบด้วย 2 ส่วนคือ ผู้ลงสมัครรับเลือกตั้ง และส่วนนโยบายพบว่า พรรคอนาคตใหม่ 90 เปอร์เซ็นต์ของผู้สมัครไม่เคยมีประวัติหรือประสบการณ์ทางการเมืองมาก่อน ส่วนนโยบายตามกรอบแนวคิดการตลาดเพื่อการเมืองนั้น พบว่าพรรคอนาตคใหม่นั้นมีนโยบายประชานิยมเน้นเสนอต่อกลุ่มผู้มีรายได้น้อย และมุ่งแก้ไขปรับปรุงรัฐธรรมนูญฉบับ พ.ศ. 2560 2) การตลาดแบบผลักดันของพรรคอนาคตใหม่ มีเครือข่ายสมาชิกทั่วประเทศ และการลงพื้นที่จัดเวทีปราศรัย และที่สำคัญใช้การหาเสียงรูปแบบพิเศษ Event Marketing 3) การตลาดแบบดึงดูด ผ่านการสื่อสาร 2 ช่องทาง คือ สื่อมวลชน และ สื่อออนไลน์ พบว่า พรรคอนาคตใหม่สื่อสารผ่านสื่อมวลชน เหมือนกันโดยส่งตัวแทนพรรคไปออกรายการโทรทัศน์ ขึ้นเวทีแสดงวิสัยทัศน์ซึ่งจัดโดยองค์กรต่าง ๆ เพื่อประชาสัมพันธ์นโยบายพรรค ส่วนเรื่องการใช้สื่อออนไลน์พรรคอนาคตใหม่ใช้สื่อออนไลน์เป็นช่องหลักทางในการสื่อสารไปยังผู้มีสิทธิเลือกตั้งโดยตรง 4) การสำรวจความคิดเห็น พบว่า พรรคอนาคตใหม่ ใช้วิธีการสนทนากลุ่ม (Focus Group) เพื่อศึกษารายละเอียดเชิงลึก ซึ่งเป็นกระบวนการผลิตนโยบาย ความถี่ในการสำรวจ และหน่วยงานวิจัย โดยพรรคอนาคตใหม่มีการสำรวจเป็นประจำ เช่น การลงพื้นที่ของพรรค และมีทีมวิจัยเป็นของตนเองในการสำรวจ
References
กาญจนา แก้วเทพและสมสุข หินวิมาน. (2560). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสือสารศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). มหาสารคาม: อินทนิล.
ขนิษฐา จิตชินะกุล. (2557). หลักการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ณัฏธ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2559). หลักการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ดวงทิพย์ วรพันธุ์ และคณะ (2536). พรรคการเมืองและพฤติกรรมการสื่อสารระหว่างการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งทั่วไป 2535. รายงานการวิจัย, กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นันทนา นันทวโรภาส. (2549), การสื่อสารการเมือง กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นันทนา นันทวโรภาส. (2554), ชนะการเลือกตั้งด้วยพลังการตลาด กรุงเทพฯ: แมสมีเดีย
บุรฉัตร พานธงรักษ์ และสิริพรรณ นกสวนสวัสดี. (2554). การตลาดการเมืองของพรรคเพื่อไทยและพรรคประชาธิปัตย์ในการเลือกตั้งทั่วไปวันที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2554. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการครั้งที่ 4 เรื่องวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมวันที่ 10 พฤษภาคคม 2556. (หน้า 1- 11). จังหวัดสงขลา.
ปรีชา เรืองจันทร์. ( 2562). การเมือง เศรษฐกิจ และสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 3. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
มหาวิทยาลัยสวนดุสิต (2561). ความสนใจของประชาชนที่มีต่อพรรคการเมืองเก่ากับพรรคการเมืองใหม่. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2562 จาก http://suandusitpoll.dusit.ac.th/UPLOAD_FILES/POLL/2561.
รุ่งรัตน์ ชัยสำเร็จ. (2558), การสื่อสารองค์กระ แนวคิดการสร้างชื่อเสียงอย่างยั่งยืน. รุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ลลิตพรรณ นุกูลวัฒนวิชัย. (2559). การตลาดทางการเมือง: ศึกษาเปรียบเทียบกลยุทธ์การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งของพรรคประชาธิปัตย์และพรรคเพื่อไทยในการเลือกตั้งผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครพ.ศ. 2556. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมคิด พุทธศรี. (2561). ตลาดการเมืองในโลกดิจิทัล. สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2562 จาก https://www.the101.world/political-market-and-digital/.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง (2562), สมาชิกสภาผู้แทนแบบบัญชีรายชื่อและแบบแบ่งเขตเลือกตั้ง. สืบค้นเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2562 จาก https://www.ect.go.th/ect_th/download/article/article_20190124073441.pdf.
สิทธิ์ ธีรสรณ์. (2562). การสื่อสารทางการตลาด. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสถียร เชยประทับ. (2555). การสื่อสารและการตลาดการเมือง. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Lees-Marshment. (2001). Jennifer. "The Marriage of Politics and Marketing." In Political Studies Vol. 49: 2001.
McNair, Brian. (1999). An Introduction To Political Communication. 2nd edition. New York: Routledge.
Newman, Bruce 1. (1999) Hand Book of Political Marketing. California: Sage Publications.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2021 วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัย สวนดุสิต

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.