การสร้างแบบวัดทักษะการจัดการตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครสวรรค์ เขต 3
คำสำคัญ:
แบบวัดทักษะการจัดการตนเอง , เกณฑ์ปกติระดับท้องถิ่น , ทักษะการจัดการตนเองบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นงานวิจัยประเภทเชิงปริมาณ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างแบบวัดทักษะการจัดการตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ได้แก่ การตรวจสอบความตรงเชิงเนื้อหา และเชิงโครงสร้าง การตรวจสอบอำนาจจำแนก และความเที่ยง และ2) สร้างเกณฑ์ปกติของทักษะการจัดการตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สพป. นว. เขต เขต 3 จำนวน 590 คน ซึ่งได้จากการสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบวัดทักษะการจัดการตนเองของนักเรียนนมัธยมศึกษาตอนต้น สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปอร์เซ็นไทล์ คะแนนมาตรฐานทีแบบแจกแจงปกติ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน วิเคราะห์ข้อมูลโดยโปรแกรม Mplus ผลการวิจัย พบว่า 1) แบบวัดเชิงพฤติกรรมประมาณค่า 5 ระดับ จำนวน 36 ข้อ มีค่า IOC อยู่ระหว่าง 0.67 ถึง 1.00 มีค่าอำนาจจำแนกอยู่ระหว่าง 0.33 ถึง 0.79 มีค่าความเที่ยง เท่ากับ 0.938 มีความตรงเชิงโครงสร้าง (Chi-square = 476.602 df = 472 p-value = 0.4321 CFI = 0.998 TLI = 0.997 RMSEA = 0.009 และ SRMR = 0.064) 2) เกณฑ์ปกติระดับท้องถิ่นสำหรับประเมินทักษะ แบ่งออกเป็น 5 ระดับ ได้แก่ ระดับสูงมาก เมื่อมีคะแนนตั้งแต่ 164 คะแนนขึ้นไป (≥T68), ระดับสูง เมื่อมีคะแนนตั้งแต่ 139-163 คะแนน (T56-T67) ระดับปานกลาง เมื่อมีคะแนนตั้งแต่ 118-138 คะแนน (T44-T55) ระดับต่ำ เมื่อมีคะแนนตั้งแต่ 100-117 คะแนน (T32 -T43) และระดับต่ำมาก เมื่อมีคะแนนน้อยกว่า 99 คะแนน (<T31)
References
เกียรติสุดา ศรีสุข. (2552). ระเบียบวิธีวิจัย. เชียงใหม่: ครองช่าง.
จรัญ ขันศิริ. (2564). การพัฒนาแบบวัดความสามารถคิดบริหารจัดการตนสำหรับนักศึกษาพยาบาล. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2550). การสร้างเครื่องมือวิจัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
วุฒิชาติ สุนทรสมัย และเกศริน อิ่มเล็ก. (2550). การศึกษาคุณภาพการบริการที่พักแรมแบบโฮมสเตย์ของภาคตะวันออก: การพัฒนาศักยภาพความเข้มแข็ง ความยั่งยืนขอการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและประกอบธุรกิจด้านท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
ศิริพร สังกรแก้ว. (2564). การพัฒนาแบบวัดสมรรถนะสากลของนิสิตครู. วารสารครุบิพูล, 9(1), 81 -95.
สุรีย์รัตน์ แก้วคำใส. (2554). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันพหุระดับความสามารถในการจัดการตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ในจังหวัดยโสธรและศรีสะเกษ: การวิเคราะห์กลุ่มพหุ. วารสารการวัดผลการศึกษา, 18(2), 219–223.
อดุล นาคะโร. (2551). การพัฒนาหลักสูตรเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการจัดการตนเองโดยใช้กิจกรรมแนะแนว สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อาธิชา ศิริอามาตย์. (2561). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อการบริหารจัดการตนเองในการเรียนคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาขอนแก่น เขต 1. วิทยานิพนธ์ การศึกษามหาบัณฑิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Edward, J. O'Keefe, & Donna, S. Berger. (1999). Organizational Behavior: Principle of Self-Management. London: University of London.
Gerhardt MW. (2006). Individual Self-management Training in Management Education. Self-management Tutorials. Miami University: Oxford,Ohio.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate Data Analysis: A Global Perspective (7th ed.). New Jersey: Pearson Education Inc.
Kline, R.B. (2010) Principles and Practice of Structural Equation Modeling. The Guilford Press, New York.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2025 วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
