ผู้ปฏิบัติงานในธุรกิจการบินกับความเสี่ยงต่อการแพร่ระบาดของไวรัสโคโรนา
คำสำคัญ:
ความเสี่ยง, การบริหารจัดการองค์กร, การบริหารจัดการการสื่อสารบทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) เพื่อศึกษาถึงระดับความรู้ ความเข้าใจและทัศนคติของผู้ปฏิิบัติงานในตําแหน่งต่าง ๆ ที่มีผลต่อการจัดการความเสี่ยง การจัดการองค์กร การสื่อสารที่มีประสิทธิผล 2) เพื่อศึกษาถึงความเข้าใจ หรือความรู้ ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการความเสี่ยง การจัดการองค์กร และการสื่อสารที่มีประสิทธิผลของผู้ปฏิิบัติงาน ซึ่งจะส่งผลต่อการนําไปใช้ในการพัฒนาประสิทธิภาพในการทํางานภายในองค์กร กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ปฏิิบัติงานในท่าอากาศยานและพนักงานในภาคธุรกิจการบิน จํานวน 400 คน ใช้การสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้น (Stratified sampling) โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล ผ่านการประเมินโดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 5 คน มีค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา (IOC) มีค่า 0.60-1.00 และค่าความเชื่อมั่น ด้วยสัมประสิทธิ์แอลฟาของ ครอนบาค (α) เท่ากับ 0.99 ทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา และสถิติการวิเคราะห์ถดถอยพหุ ผลการวิจัย พบว่า 1) ผู้ปฏิิบัติงานมีความเข้าใจในด้านต่าง ๆ โดยมีความเข้าใจในด้านการสื่อสารที่มีประสิทธิผล มากที่สุด รองลงมาคือ ด้านความสามารถในการนําไปใช้ 2) ความเข้าใจในประเภทความเสี่ยงของผู้ปฏิิบัติงาน ส่งผลต่อการนําความรู้ไปใช้การพัฒนาการปฏิิบัติงาน มีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (ค่า β = 0.12 ค่า t = 3.06 และ ค่า Sig. = 0.000) 3) ความเข้าใจในด้านการจัดการองค์กร ส่งผลต่อการนําความรู้ไปใช้การพัฒนาการปฏิิบัติงาน มีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (ค่า β = 0.40 ค่า t = 11.64 และ ค่า Sig. = 0.000) 4) การสื่อสารที่มีประสิทธิผลมีผลต่อการนําความรู้ ไปใช้ในการพัฒนาการปฏิิบัติงาน มีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (ค่า β = 0.31 ค่า t = 8.17 และค่า Sig. = 0.000)
เอกสารอ้างอิง
กฤษฎา เสกตระกูล. (2563). 7 แนวโน้มวิถีปกติใหม่ ธุรกิจการบินหลังยุคโควิด-19. [Online]. Available: https://www.businesstoday.co/opinions/21/05/2020/38510/ [2563, พฤศจิกายน 12].
กุลธิดา เดชโยธิน. (2558). บริหารความเสี่ยงองค์กรสถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ. [Online]. Available: http://www.ftpi.or.th>tag>erm [2564, กรกฎาคม 10].
เกศรา สุกเพชร. (2560). กระบวนทัศน์และจริยธรรมในการดําเนินการทางการท่องเที่ยวและบริการ. เอกสารประกอบการสอน คณะการจัดการการท่องเที่ยว สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
จินพนธ์ ชุมเกตุ. (2558). การจัดการความเสี่ยงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการองค์กรของหน่วยงานสนับสนุน การศึึกษาและบริการวิชาการในสถาบันอุดมศึึกษาภาครัฐ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี. 4 (1), 40-49.
ญาณิศา เผื่อนเพาะ. (2562). การจัดการความเสี่ยงในธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. วารสารวิทยาการจัดการ ปริทัศน์. 21 (1), 191-199.
ฐิติรัตน์ นุ่มน้อย. (2554). การสื่อสารเพื่อการจัดการการเปลี่ยนแปลงในองค์กร กรณีศึกษา: ธนาคารแลนด์ แอนด์ เฮ้้าส์ เพื่อรายย่อย จํากัด (มหาชน). การค้นคว้าอิสระ ศึิลปศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ธนวรรธ ตั้งสินทรัพย์ศึิริ. (2550). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: ธนธัชการพิมพ์.
ไพลิน อภิธรรมกิตติ. (2561). การรับรู้ความเสี่ยงและแรงจูงใจของผู้บริโภคต่อการซื้อผลิตภัณฑ์อาหารเสริมทางอินเทอร์เน็ต. การค้นคว้าอิสระ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ.
มานะ ทองสิมา. (2557). ความคิดเห็นของบุคลากรต่อการบริหารจัดการในองค์การบริหารส่วนจังหวัดจันทบุรี. การศึึกษาอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยบูรพา.
รุ่งพิสิฐ วรคํานึง. (2563). สายการบินทั่วโลกปรับตัวฝ่่าวิกฤต COVID-19 ด้วยกลยุทธ์ขนส่งสินค้าผ่านอากาศยานโดยสาร. [Online]. Available: https://www.airfreight-logistics.com/th/airlines-across-the-globe-carry-cargo-via-passenger-planes-as-they-navigate-through-the-covid-19-crisis/. [2563, ตุลาคม 7].
วริษฐา แซ่เจีย. (2563). อยู่ก็เครียด ไปก็ลําบาก: ผลกระทบจาก COVID-19 ต่อคนทํางานในธุรกิจสายการบิน. [Online]. Available: https://thematter.co/social/covid-19-impact-on-aviation/106220 [2563, มีนาคม 30].
ศึิริลักษณ์ โรจนกิจอํานวย. (2561). การรับรู้ความเสี่ยงและความไว้วางใจที่ส่งผลต่อการซื้อขายผ่านพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ข้ามพรมแดน. วารสารจุฬาลงกรณ์ธุรกิจปริทัศน์. 40 (157), 79-99.
สมชาย วรกิจเกษมสกุล. (2553). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุดรธานี: อักษรศิลป์.
สุพรรณิการ์ ธรรมนิทัศนา. (2562). การประยุกต ์ใช้มาตรฐานการบริหารความเสี่ยงสําหรับองค์กรอุตสาหกรรมการผลิต กรณีศึกษา: อุตสาหกรรมแปรรูปกระดาษ วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
องค์กรบริหารส่วนตําบลทุ่งกอ. (2564). คู่มือบริหารความเสี่ยง. [Online]. Available: http://tkr.go.th/wp-content/uploads/2021/02. [2564, กรกฎาคม 10].
อรวรรณ สีลาเกียรติวณิช. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการบริหารความเสี่ยง กรณีศึกษา: มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. สารนิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยสยาม.
AS/NZS 4360. (2004). The Australian/New Zealand Standard on Risk Management.Standard Astralian/New Zealand Standard.
Barker, Larry L. (1981). Communication. New Jersey : Prentice-Hall.
Cochran, W. G. (2007). Sampling Techniques. NY: John Wiley & Sons.
Drucker. P. F. (2005). Management: Tasks, Responsibilities, Practices. New York: Truman Tal-ley Books.
Hodgetts, R. M. & Hegar, K. W. (2005). Modern Human Relations at Work (9th ed.). South- Western, USA: Thomson.
Suwaree, A. A. & Jitthanan, M. (2018). An Investigation of Western and Eastern Generation Yon Travel Risk Perception in Thailand. Tourism and Sustainable Development.[Online]. Available: http://www.researchgate.net>NC018-proceedings [2021, July 10].
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
