จุดแข็งและจุดอ่อนของประเทศไทยในการเป็นฐานการลงทุนธุรกิจดูแลผู้สูงอายุเนอร์สซิ่งโฮม ของนักลงทุนเอกชนญี่ปุ่น

ผู้แต่ง

  • ดร.ดาวราย ลิ่มสายหั้ว คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์

คำสำคัญ:

ฐานการลงทุน, ธุรกิจดูแลผู้สูงอายุ, นักลงทุนเอกชนญี่ปุ่น

บทคัดย่อ

การศึกษาจุดแข็ง และจุดอ่อนของประเทศไทยในการเป็นฐานการลงทุนธุรกิจดูแลผู้สูงอายุเนอร์สซิ่งโฮมของนักลงทุนเอกชนญี่ปุ่นมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาจุดแข็ง และจุดอ่อนของประเทศในการเป็นฐานการลงทุน โดยผู้วิจัยได้นำการวิเคราะห์ SWOT และทฤษฎีการลงทุนโดยตรงในต่างประเทศมาเป็นแนวทางในการศึกษา ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพในรูปแบบวิจัยเชิงพรรณนา (Descriptive Research) ที่เก็บรวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกกับกลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 17 คน คือ บริษัทเอกชนญี่ปุ่น เจ้าหน้าที่สถานเอกอัครราชทูต องค์กรระหว่างประเทศของญี่ปุ่นประจำประเทศไทย และเจ้าหน้าที่หน่วยงานภาครัฐของไทยที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจดูแลผู้สูงอายุ เช่น กระทรวงพาณิชย์ กระทรวงสาธารณสุข กระทรวงการต่างประเทศ กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ คณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน และนักวิชาการด้านผู้สูงอายุ และญี่ปุ่น โดยนำผลการสัมภาษณ์มาวิเคราะห์แก่นสาระเพื่อสร้างข้อสรุปที่ได้จากการลงพื้นที่ ซึ่งผลการศึกษา พบว่า จุดแข็งของไทยในการเป็นฐานการลงทุน ได้แก่ ขนาดตลาดผู้สูงอายุภายในประเทศ อัตราการเติบโตของธุรกิจ ศักยภาพของแรงงานไทย และสังคมและวัฒนธรรม  ส่วนจุดอ่อน ได้แก่ การขาดกรอบความร่วมมือระหว่างไทย และญี่ปุ่น ปัญหากฎระเบียบการลงทุนของต่างชาติ การขาดแคลนแรงงาน สภาพการเมืองภายในประเทศที่ไม่มีเสถียรภาพ และสภาพตลาดแข่งขันธุรกิจแบบผูกขาด ส่วนโอกาส คือ นโยบาย Asia Health and Well-Being Initiatives (AHWIN) ของรัฐบาลญี่ปุ่น และอุปสรรค คือ สถานการณ์แพร่ระบาดโควิด-19

References

กระทรวงแรงงาน. (2563). สถิติแรงงานประจำปี 2563. สืบค้นเมื่อ 6 พฤษภาคม 2565 จาก https://www.mol.go.th/wp-content/uploads/sites/2/2021/09/StatisticsMol2563.pdf.

กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2563). บทวิเคราะห์ธุรกิจดูแลผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2564 จาก https://www.dbd.go.th/download/document_file/Statisic/2564/T26/T26_032021.pdf.

กองความร่วมมือการลงทุนต่างประเทศ. (2565). รายงานภาวะการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศในประเทศไทย ฉบับรายปี 2564 (มกราคม-ธันวาคม). สืบค้นเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2566 จาก https://www.boi.go.th/upload/content/FDI%20Report%202021_627b76806a76c.pdf.

กุลวีร์ วุฒิกร บรรพต วิรุณราช และอิสระ สุวรรณมล. (2559). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของผู้ดูแลผู้สูงอายุ. ศรีปทุมปริทัศน์, 16(2), 50-59.

ชัยรัตน์ นทีประสิทธิพร และมุจลินท์ ชัยชมภู. (2562). การเตรียมพร้อมตลาดแรงงานในสังคมสูงอายุ: บทเรียนจากประเทศญี่ปุ่นสู่ประเทศไทย. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา สมาคมญี่ปุ่นศึกษาแห่งประเทศไทย, 9(2), 98-116.

ณัฎฐ์ฐิตตา เทวาเลิศกุล วณิฎา ศิริวรสกุล และชัชสรัญ รอดยิ้ม. (2559). แนวทางการพัฒนาผู้สูงอายุจากภาระให้เป็นพลัง กรณีศึกษาเทศบาลนครรังสิต. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทยมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(1), 529-545.

นิภา สุทธิพันธ์ นันทวัน สุวรรณรูป บุญทิพย์ สิริธรังศรี และนารีรัตน์ จิตต์มนตรี. (2565). สมรรถนะของผู้จัดการดูแลและผู้ดูแลต่อความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารพยาบาลศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 34(1), 14-25.

พาสนา พุทธิกำพล. (2552). การส่งเสริมการลงทุนจากจีน: บทบาทของสถานกงสุลใหญ่และสำนักงานเศรษฐกิจการลงทุน ณ นครเซี่ยงไฮ้. (รายงานการฝึกอบรม รหัส 1022). สถาบันการต่างประเทศเทวะวงศ์วโรปการ กระทรวงการต่างประเทศ.

ศลิษฏ์ แพรวัฒนะสุข ทิพรัตน์ บุบผะศิริ จักรี ไชยพินิจ และเกรียงชัย ปึงประวัติ. (2565). ความดึงดูดใจของไทยต่อการลงทุนโดยตรงจากญี่ปุ่น ในช่วงปี พ.ศ. 2556–2562. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ สวนสุนันทา, 5(2), 113-132.

สมศักดิ์ โชติช่วง. (2557). ปัจจัยทางเศรษฐกิจมหภาคที่มีอิทธิพลต่อการลงทนโดยตรงจากต่างประเทศ ของประเทศไทย. วารสารเศรษฐศาสตรและกลยุทธ์การจัดการ, 1(1), 55-65.

สมบัติ กาวิลเครือ. (2560). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการออกกําลังกายของผู้สูงอายุ อําเภอเสริมงาม จังหวัดลําปาง. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 7(3), 161-173.

สุพรด บุญอ่อน พระครูสิริภูรินิทัศน์ พระครูใบฏีกามณฑล ปฏิธรรม สำเนียง และธีรพันธ์ เชิญรัมย์. (2563). โรงเรียนผู้สูงอายุ: การจัดการสุขภาวะและสวัสดิการผู้สูงอายุในภาคกลาง. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1), 122-140.

สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน. (2563). คู่มือการขอรับการส่งเสริมการลงทุน 2564. กรุงเทพฯ:สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน.

สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2560). สรุปผลการเสวนาเชิงปฏิบัติการเรื่องมาตรฐานบุคลากรในการดูแลผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 17 สิงหาคม 2565 จาก http://61.19.241.96/w3c/senate/pictures/comm/1549/file_1493277444.pdf.

ศิริพันธุ์ สาสัตย์ นงลักษณ์ พะไกยะ และวาสินี วิเศษฤทธิ์. (2562). การประมาณการณ์และแนวโน้มกำลังคนด้านสุขภาพเพื่อรองรับการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว (Estimates and Trends in Health Workforce to Support Long-term Care for Older Persons). วารสารพฤฒาวิทยาและเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ, 18(1), 9-21.

Asia Health and Wellbeing Initiative (AHWIN). (2018).The Basic Principles of the Asia Health and Wellbeing Initiative (2-23). Tokyo. Japan Center for International Exchange (JCIE).

Asia Health and Well-Being Initiatives (AHWIN). (2021). About Asia Health and Well-Being Initiatives (AHWIN). Retrieved on February 4, 2021 from https://www.ahwin.org/about-ahwin/.

Assuncao, S., Forte, R., & Teixeira, A. (2011). Location Determinants of FDI: Literature Reviews. (FES Working Paper No.433). Faculty of Economics, University of Porto.

CEOWORLD. (2021). Revealed: Countries with the Best Health Care Systems, 2021. CEOWORLD Magazine. Retrieved on October 4, 2021 from https://ceoworld.biz/2021/04/27/revealed-countries-with-the-best-health-care-systems-2021/.

Dunning, H. (1993). Multinational Enterprises and the Global Economy. Addison Wesley: Workingham.

Economic and Social Commission for Asia and the Pacific (UN ESCAP). (2020). 2020 Older Persons in ASEAN in Numbers. Retrieved on October 4, 2022 from https://www.unescap.org/sites/default/d8files/knowledge-products/Final_AgeingSheet_Web.pdf.

Hamasaki, C., Nishio, M., Nakayama, M., & Komazawa, O. (2018). Pioneering an Integrated Rehabilitation System and Human Resource Development to Improve Rehabilitation Services in Cambodia, Lao PDR, and Viet Nam (6-18). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).

Hayashi, R. (2019). Health and Long-Term Care Information in Ageing Asia (34-48). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).

JBIC. (2013). The 25th Survey Report on Overseas Business Operations by Japanese Manufacturing Companies. Retrieved on August 10, 2022 from https://www.jbic.go.jp/en/information/press/press-2013/1129-15775.html.

Moosa, I. A. (2002). Foreign Direct Investment: Theory, Evidence and Practice. London: Palgrave.

Ohlin, B. (1933). Interregional and International Trade Harvard Economic Studies. Cambridge: Harvard University.

Ogawa, T., Kawatei, M., & Kinebuchi, H. (2020). Modeling the Development and Circulation of the Long-Term Care Workforce (115-123). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).

Quacquarelli Symonds Institute. (2015). QS World University Rankings by Subjects 2015-Medicine. Retrieved on January 14, 2022 from https://www.topuniversities.com/university-rankings/university-subject-rankings/2015/medicine.

Rugman, A. M. (2005). The Regional Multinationals: MNEs and “Global” Strategic Management. Cambridge and New York: Cambridge University Press.

Tamiya, N., & Yasunaga, H. (2020). Outcomes of Long-Term Care Insurance Services in Japan: Evidence from National Long-Term Care Insurance Claim Data (5-34). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).

Tsujita, Y., & Komazawa, O. (2020). Human Resources for the Health and Long-term Care of Older Persons in Asia (34-48). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).

UNCTAD. (1998). Trends and Determinants. (World Investment Report). United Nations: New York and Geneva.

World Health Organization. (2021). Ageing. Retrieved on February 4, 2022 from https://www.who.int/health-topics/ageing#tab=tab_1.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-11-15

How to Cite

ลิ่มสายหั้ว ด. . . (2024). จุดแข็งและจุดอ่อนของประเทศไทยในการเป็นฐานการลงทุนธุรกิจดูแลผู้สูงอายุเนอร์สซิ่งโฮม ของนักลงทุนเอกชนญี่ปุ่น. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 20(3), 77–91. สืบค้น จาก https://so19.tci-thaijo.org/index.php/SDUGSAJ/article/view/136