ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษากับความเชื่อประสิทธิภาพในตนเองของครูในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้ประจำจังหวัดนนทบุรี
คำสำคัญ:
ภาวะผู้นำทางวิชาการ , ความเชื่อประสิทธิภาพในตนเองของครู , สำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้ประจำจังหวัดนนทบุรีบทคัดย่อ
การศึกษาในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารของสถานศึกษาในสังกัดสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้ประจำจังหวัดนนทบุรี 2) ศึกษาระดับความเชื่อประสิทธิภาพในตนเองของครูในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้ประจำจังหวัดนนทบุรี 3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารกับความเชื่อประสิทธิภาพในตนเองของครูในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้จังหวัดประจำจังหวัดนนทบุรี โดยประชากรที่ใช้ในการศึกษาในครั้งนี้คือ ข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษาภายใต้สถานศึกษาในกำกับของสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้จังหวัดประจำจังหวัดนนทบุรี จำนวน 68 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลครั้งนี้ เป็นแบบสอบถามความคิดเห็น โดยมีสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน ผลการศึกษาพบว่า 1) ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารของสถานศึกษาในสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้จังหวัดประจำจังหวัดนนทบุรี อยู่ในระดับมาก โดยองค์ประกอบที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือการกำหนดพันธกิจทางวิชาการของสถานศึกษา ( = 4.26 ,
= 0.69 ) 2) ระดับความเชื่อประสิทธิภาพในตนเองของครูในสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้ประจำจังหวัดนนทบุรีอยู่ในระดับมาก โดยองค์ประกอบที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ ความสามารถในการจัดการชั้นเรียน (
= 4.30,
= 0.65) 3) ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารมีความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับสูงกับความเชื่อประสิทธิภาพในตนเองของครูในสถานศึกษาในสำนักงานส่งเสริมการเรียนรู้ประจำจังหวัดนนทบุรี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (r = 0.77, p < .01)
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ.(2566) พระราชบัญญัติส่งเสริมการเรียนรู้ พ.ศ.2566 (พิมพ์ครั้งที่2). นนทบุรี: ปิยมิตรมัลติมีเดีย.
นพรัตน์ แย้มโกสุม. (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำทางวิชาการกับประสิทธิผลในการบริหารงานวิชาการของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาชลบุรี ระยอง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม พ.ศ.2567 จาก http://ir.buu.ac.th/dspace/bitstream/1513/569/1/63920281.pdf
พรรณี ลีกิจวัฒนะ. (2565). วิธีการวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: มีนเซอร์วิส ซัพพลาย.
Bandura, A. (1977). Self-efficacy: Toward a unifying theory of behavioral change. Psychological Review, 84(2), 191–215. https://doi.org/10.1037/0033-295X.84.2.191
Bariyah, N. S. J., Norazlinda, S., & Marini, K. (2022). Kepimpinan pengajaran dan efikasi kendiri guru: Satu hubungan yang signifikan di sekolah menengah. Jurnal Penyelidikan Teknokrat II, 23(1), Retrieved on January 1, 2025 from https://myjournal.mohe.gov.my/public/article-view.php?id=187025.
Cronbach, Lee. J. Essentials of psychological testing. (5th ed.) New York: Harper & Row, 1990.
Hallinger, P., & Murphy, J. (1985). Assessing the Instructional Management Behavior of Principals. The Elementary School Journal, 86(2), 217-247. Retrieved on March 25, 2024 from https://www.journals.uchicago.edu/doi/10.1086/461445
Tschannen-Moran, M., & Hoy, A. W. (2001). Teacher Efficacy: Capturing an elusive construct. Teachingand Teacher Education, 17(7), 783–805. https://doi.org/10.1016/S0742-051X(01)00036-1
Tschannen-Moran M., & Hoy A. W. (2007). The differential antecedents of self-efficacy beliefs of novice and experienced teachers. Teaching and Teacher Education, 23(6), 944–956. https://doi.org/10.1016/j.tate.2006.05.003
Shah, D. (2022). Teachers’ Self-Efficacy and Classroom Management Practices: A Theoretical Study. Journal of Education and Research, 13(1) 8-26. https://doi.org/10.51474/jer.v13i1.661
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
