Marketing Communication Strategies for Community Tourism at Chanthaboon Waterfront, Chanthaburi
Keywords:
Marketing Communication, Community Tourism, Chanthaboon Waterfront CommunityAbstract
The objective of this research was to study the problems of marketing communication and marketing communication strategy for Community Tourism at Chanthaboon Waterfront, Chanthaburi. The qualitative research was conducted with the key informants including Director of Tourism Authority of Thailand (Chanthaburi Office), Chairman of the Cultural Council of Mueang District, Chanthaburi, Vice President of Chanthaburi Tourism Association, community leaders and community entrepreneurs through the in-depth interview, non-participant observation, brainstorming, and content analysis of related researches. The research results were that: 1) the problems of marketing communication for community tourism at Chanthaboon Waterfront, Chanthaburi were caused by a lack of knowledge and understanding of public relations among locals. The community had to be the initiative of community management, marketing communication in the community, and internet marketing through the use of online media of advertising network with the Tourism Authority of Thailand. 2) For the marketing communication strategy for Community Tourism at Chanthaboon Waterfront, Chanthaburi, the planning of tourism development focused on the development of community market by building the brand image linking the history of each community as a story and developing local "One Tambon One Product" (OTO) products. In order to be a unique community, locals should leverage modern marketing strategies to reflect traditional life and create landmarks or check-in points where tourists can take photographs or find other ways to capture the atmosphere that motivated them to travel. This may motivate tourists to return in the future.
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2551) เอกสารการประชุมเชิงปฏิบัติการด้านการท่องเที่ยวเชิงนิเวศภายใต้โครงการส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ 2545. กรุงเทพฯ: บริษัท เอ็ท เซเทรา จำกัด.
กองกลยุทธ์การตลาด การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2558), บทสรุปผู้บริหาร สถานการณ์การเดินทาง ท่องเที่ยวปี 2558 และคาดการณ์ปี 2559. [Online]. Available: https://tatic.tourismthailand.org/. [2562, กรกฎาคม 9].
ฉลองศรี พิมลสมพงษ์. (2551). การวางแผนและพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ณรงศักดิ์ คำหาญสุนทร. (2554). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืนในเขตพื้นที่ ตำบลเขาน้อยอำเภอเวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น. รายงานการศึกษาอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขา วิชาการปกครองท้องถิ่น คณะวิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ดารา ทีปะปาล และธนวัฒน์ ทีปะปาล. (2553). การสื่อสารการตลาด. (พิมพ์ครั้งที่ 1) กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.
ติกาหลัง สุขกุล. (2556). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดเพื่อการท่องเที่ยวและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ บ้านเก่า จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารเกษมบัณฑิต 14 (1): 55-74.
ธนพล จันทร์เรืองฤทธิ์ (2562). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ชุมชนริมน้ำจันทบูร อำเภอเมือง จังหวัดจันทบุรี วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว คณะมนุษยศาสตร์และการจัดการการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ธนินนุช เงารังษี. (2558). เครื่องมือการสื่อสารการตลาดกับการตัดสินใจท่องเที่ยวภายในประเทศของ นักท่องเที่ยวในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขา วิชาการสื่อสารเชิงกลยุทธ์ คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ
นธกฤต วันต๊ะเมล์. (2555). การสื่อสารการตลาด Marketing Communication. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
บุญเลิศ จิตตั้งวันา. (2556). การขนส่งเพื่อการท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปิยะพงษ์ นาไชย. (2552). แนวทางการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยว วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหาร. รายงานการศึกษาอิสระบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวมหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พรรษกฤษ ศุทธิเวทิน (2559). กลยุทธ์ส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวที่มีอิทธิพลต่อประชากรรุ่นแซด ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วารสารธุรกิจปริทัศน์. 11 (1): 99-110.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไครจังหวัด พังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-journal. 7 (3): 650-665.
พจนา สวนศรี. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชนมีส่วนร่วม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.
ศรัญญา เลิศมนไพโรจน์ (2550), การศึกษาความต้องการของผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวเกี่ยวกับเนื้อหาวิชา อุตสาหกรรมท่องเที่ยว. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. (2540). การดำเนินการเพื่อกำหนดนโยบายการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: กองบริการที่ปรึกษา ศูนย์บริการวิชาการ สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย.
สุรีย์ เข็มทอง. (2555). เอกสารประกอบการสอนชุดวิชาการจัดการการตลาดเพื่อการท่องเที่ยวและโรงแรม. (พิมพ์ครั้ง ที่ 1). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อภิรัตน์ สงสุข. (2559). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยว ช่าวจีนในเมืองพัทยา. ปริญญานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการธุรกิจโลกมหาวิทยาลัยบูรพา.
Belch, G. E., & Belch, M. A. (2007). Advertising and Promotion: An Integrated Marketing Communications Perspective 7th ed. Boston: McGraw-Hill.
Gee, Y., James, C., Deriter, J., Choy, L. (2007). Travel Industry. 2nd ed. New York: John Wiley & Sons.
Kotler , Philip., (2003). Marketing Manageing. 11th ed.Upper Saddle River, New Jersey: Prentice Hall Intentional Inc.
Ministry of Tourism and Sports, (2020). Domestic Tourism Statistics. (Online]. Avallable: https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=594. [2020, Jan 27].
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 Suan Dusit Graduate School Acadamic Journal
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.