Political Marketing Communication of the Future Forward Party in Thailand General Election 2019
Keywords:
Political Marketing, Political Party, ElectionAbstract
This research aimed to examine the political marketing communication of the Future Forward Party (FFP) for online media in the general election 2019. This study was a qualitative research. The sample of this study was the Future Forward Party (FFP) obtained by purposive sampling. According to the Suan Dusit poll in 2018, this party gained the most of people's attention. The data collection of marketing communication was conducted from the online media of the Future Forward Party's website.
The research findings revealed that 1) Political Products included the party's candidates and policies. The research showed that 90% of the FFP candidates had no previous experiences in politics. In terms of policies based on political marketing, the FFP offered populist policies targeting voters with low income and aimed to amend the Constitution of the Kingdom of Thailand 2017. 2) Push Marketing Strategies of the FFP appeared in party members nationwide during the election launches and policy speeches. The FFP specifically applied event marketing in their election canvass. 3) Pull Marketing Strategies were conducted via two channels: mass media and online media. The FFP communicated with the voters by sending their candidates to participate in election debates on TV shows and campaign speeches, organized by various agencies to publicize the party's policies. However, the FFP mainly utilized the online media to directly communicate with the voters. 4) Polling of the party was conducted through focus groups to examine the detailed insights which involved procedures of policy development, survey frequency and research units. It was found that the FFP regularly surveyed their voters' needs by visiting the areas and having their own market research teams.
References
กาญจนา แก้วเทพและสมสุข หินวิมาน. (2560). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสือสารศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). มหาสารคาม: อินทนิล.
ขนิษฐา จิตชินะกุล. (2557). หลักการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ณัฏธ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2559). หลักการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ดวงทิพย์ วรพันธุ์ และคณะ (2536). พรรคการเมืองและพฤติกรรมการสื่อสารระหว่างการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งทั่วไป 2535. รายงานการวิจัย, กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นันทนา นันทวโรภาส. (2549), การสื่อสารการเมือง กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นันทนา นันทวโรภาส. (2554), ชนะการเลือกตั้งด้วยพลังการตลาด กรุงเทพฯ: แมสมีเดีย
บุรฉัตร พานธงรักษ์ และสิริพรรณ นกสวนสวัสดี. (2554). การตลาดการเมืองของพรรคเพื่อไทยและพรรคประชาธิปัตย์ในการเลือกตั้งทั่วไปวันที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2554. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการครั้งที่ 4 เรื่องวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมวันที่ 10 พฤษภาคคม 2556. (หน้า 1- 11). จังหวัดสงขลา.
ปรีชา เรืองจันทร์. ( 2562). การเมือง เศรษฐกิจ และสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 3. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
มหาวิทยาลัยสวนดุสิต (2561). ความสนใจของประชาชนที่มีต่อพรรคการเมืองเก่ากับพรรคการเมืองใหม่. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2562 จาก http://suandusitpoll.dusit.ac.th/UPLOAD_FILES/POLL/2561.
รุ่งรัตน์ ชัยสำเร็จ. (2558), การสื่อสารองค์กระ แนวคิดการสร้างชื่อเสียงอย่างยั่งยืน. รุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ลลิตพรรณ นุกูลวัฒนวิชัย. (2559). การตลาดทางการเมือง: ศึกษาเปรียบเทียบกลยุทธ์การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งของพรรคประชาธิปัตย์และพรรคเพื่อไทยในการเลือกตั้งผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครพ.ศ. 2556. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมคิด พุทธศรี. (2561). ตลาดการเมืองในโลกดิจิทัล. สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2562 จาก https://www.the101.world/political-market-and-digital/.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง (2562), สมาชิกสภาผู้แทนแบบบัญชีรายชื่อและแบบแบ่งเขตเลือกตั้ง. สืบค้นเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2562 จาก https://www.ect.go.th/ect_th/download/article/article_20190124073441.pdf.
สิทธิ์ ธีรสรณ์. (2562). การสื่อสารทางการตลาด. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสถียร เชยประทับ. (2555). การสื่อสารและการตลาดการเมือง. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Lees-Marshment. (2001). Jennifer. "The Marriage of Politics and Marketing." In Political Studies Vol. 49: 2001.
McNair, Brian. (1999). An Introduction To Political Communication. 2nd edition. New York: Routledge.
Newman, Bruce 1. (1999) Hand Book of Political Marketing. California: Sage Publications.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 Suan Dusit Graduate School Acadamic Journal
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.