Strengths and Weaknesses of Thailand as an Investment Base of Elderly Nursing Home Business for Japanese Private Investors.
Keywords:
Investment Base, Elderly Care Business, Japanese Private InvestorAbstract
The objective of this research was to study the strengths and weaknesses of Thailand as an investment base of the elderly nursing home business for Japanese private investors. The researcher applied SWOT analysis and the theoretical concept of Foreign Direct Investment (FDI) as the research framework. This study was qualitative research (Descriptive research) which collected data by using in-depth interview with 17 key informants such as Japanese private companies, Japanese embassy staff and international organizations staff in Thailand, and Thai government officials who were involved in the elderly care business (Ministry of Commerce, Ministry of Public Health, Ministry of Foreign Affairs, Ministry of Social Development and Human Security, Board of Investment and also Thai scholars who were experts in elderly care and Japanese investment issue). The study found that strengths included the elderly market size, the growth rate of the elderly care business, the potential of Thai medical workers and elderly caregivers, and Thailand's society and culture. The weaknesses were the lack of a nursing home cooperation framework between Thailand and Japan, the problem of regulations on foreign investment, labor shortage, instability of domestic political situation and market conditions, and monopolistic competition. The opportunity was the Asia Health and Well-Being Initiatives (AHWIN) policy. Finally, the threat was Covid-19 outbreak.
References
กระทรวงแรงงาน. (2563). สถิติแรงงานประจำปี 2563. สืบค้นเมื่อ 6 พฤษภาคม 2565 จาก https://www.mol.go.th/wp-content/uploads/sites/2/2021/09/StatisticsMol2563.pdf.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2563). บทวิเคราะห์ธุรกิจดูแลผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2564 จาก https://www.dbd.go.th/download/document_file/Statisic/2564/T26/T26_032021.pdf.
กองความร่วมมือการลงทุนต่างประเทศ. (2565). รายงานภาวะการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศในประเทศไทย ฉบับรายปี 2564 (มกราคม-ธันวาคม). สืบค้นเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2566 จาก https://www.boi.go.th/upload/content/FDI%20Report%202021_627b76806a76c.pdf.
กุลวีร์ วุฒิกร บรรพต วิรุณราช และอิสระ สุวรรณมล. (2559). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของผู้ดูแลผู้สูงอายุ. ศรีปทุมปริทัศน์, 16(2), 50-59.
ชัยรัตน์ นทีประสิทธิพร และมุจลินท์ ชัยชมภู. (2562). การเตรียมพร้อมตลาดแรงงานในสังคมสูงอายุ: บทเรียนจากประเทศญี่ปุ่นสู่ประเทศไทย. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา สมาคมญี่ปุ่นศึกษาแห่งประเทศไทย, 9(2), 98-116.
ณัฎฐ์ฐิตตา เทวาเลิศกุล วณิฎา ศิริวรสกุล และชัชสรัญ รอดยิ้ม. (2559). แนวทางการพัฒนาผู้สูงอายุจากภาระให้เป็นพลัง กรณีศึกษาเทศบาลนครรังสิต. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทยมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(1), 529-545.
นิภา สุทธิพันธ์ นันทวัน สุวรรณรูป บุญทิพย์ สิริธรังศรี และนารีรัตน์ จิตต์มนตรี. (2565). สมรรถนะของผู้จัดการดูแลและผู้ดูแลต่อความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารพยาบาลศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 34(1), 14-25.
พาสนา พุทธิกำพล. (2552). การส่งเสริมการลงทุนจากจีน: บทบาทของสถานกงสุลใหญ่และสำนักงานเศรษฐกิจการลงทุน ณ นครเซี่ยงไฮ้. (รายงานการฝึกอบรม รหัส 1022). สถาบันการต่างประเทศเทวะวงศ์วโรปการ กระทรวงการต่างประเทศ.
ศลิษฏ์ แพรวัฒนะสุข ทิพรัตน์ บุบผะศิริ จักรี ไชยพินิจ และเกรียงชัย ปึงประวัติ. (2565). ความดึงดูดใจของไทยต่อการลงทุนโดยตรงจากญี่ปุ่น ในช่วงปี พ.ศ. 2556–2562. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ สวนสุนันทา, 5(2), 113-132.
สมศักดิ์ โชติช่วง. (2557). ปัจจัยทางเศรษฐกิจมหภาคที่มีอิทธิพลต่อการลงทนโดยตรงจากต่างประเทศ ของประเทศไทย. วารสารเศรษฐศาสตรและกลยุทธ์การจัดการ, 1(1), 55-65.
สมบัติ กาวิลเครือ. (2560). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการออกกําลังกายของผู้สูงอายุ อําเภอเสริมงาม จังหวัดลําปาง. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 7(3), 161-173.
สุพรด บุญอ่อน พระครูสิริภูรินิทัศน์ พระครูใบฏีกามณฑล ปฏิธรรม สำเนียง และธีรพันธ์ เชิญรัมย์. (2563). โรงเรียนผู้สูงอายุ: การจัดการสุขภาวะและสวัสดิการผู้สูงอายุในภาคกลาง. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1), 122-140.
สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน. (2563). คู่มือการขอรับการส่งเสริมการลงทุน 2564. กรุงเทพฯ:สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน.
สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2560). สรุปผลการเสวนาเชิงปฏิบัติการเรื่องมาตรฐานบุคลากรในการดูแลผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 17 สิงหาคม 2565 จาก http://61.19.241.96/w3c/senate/pictures/comm/1549/file_1493277444.pdf.
ศิริพันธุ์ สาสัตย์ นงลักษณ์ พะไกยะ และวาสินี วิเศษฤทธิ์. (2562). การประมาณการณ์และแนวโน้มกำลังคนด้านสุขภาพเพื่อรองรับการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว (Estimates and Trends in Health Workforce to Support Long-term Care for Older Persons). วารสารพฤฒาวิทยาและเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ, 18(1), 9-21.
Asia Health and Wellbeing Initiative (AHWIN). (2018).The Basic Principles of the Asia Health and Wellbeing Initiative (2-23). Tokyo. Japan Center for International Exchange (JCIE).
Asia Health and Well-Being Initiatives (AHWIN). (2021). About Asia Health and Well-Being Initiatives (AHWIN). Retrieved on February 4, 2021 from https://www.ahwin.org/about-ahwin/.
Assuncao, S., Forte, R., & Teixeira, A. (2011). Location Determinants of FDI: Literature Reviews. (FES Working Paper No.433). Faculty of Economics, University of Porto.
CEOWORLD. (2021). Revealed: Countries with the Best Health Care Systems, 2021. CEOWORLD Magazine. Retrieved on October 4, 2021 from https://ceoworld.biz/2021/04/27/revealed-countries-with-the-best-health-care-systems-2021/.
Dunning, H. (1993). Multinational Enterprises and the Global Economy. Addison Wesley: Workingham.
Economic and Social Commission for Asia and the Pacific (UN ESCAP). (2020). 2020 Older Persons in ASEAN in Numbers. Retrieved on October 4, 2022 from https://www.unescap.org/sites/default/d8files/knowledge-products/Final_AgeingSheet_Web.pdf.
Hamasaki, C., Nishio, M., Nakayama, M., & Komazawa, O. (2018). Pioneering an Integrated Rehabilitation System and Human Resource Development to Improve Rehabilitation Services in Cambodia, Lao PDR, and Viet Nam (6-18). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).
Hayashi, R. (2019). Health and Long-Term Care Information in Ageing Asia (34-48). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).
JBIC. (2013). The 25th Survey Report on Overseas Business Operations by Japanese Manufacturing Companies. Retrieved on August 10, 2022 from https://www.jbic.go.jp/en/information/press/press-2013/1129-15775.html.
Moosa, I. A. (2002). Foreign Direct Investment: Theory, Evidence and Practice. London: Palgrave.
Ohlin, B. (1933). Interregional and International Trade Harvard Economic Studies. Cambridge: Harvard University.
Ogawa, T., Kawatei, M., & Kinebuchi, H. (2020). Modeling the Development and Circulation of the Long-Term Care Workforce (115-123). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).
Quacquarelli Symonds Institute. (2015). QS World University Rankings by Subjects 2015-Medicine. Retrieved on January 14, 2022 from https://www.topuniversities.com/university-rankings/university-subject-rankings/2015/medicine.
Rugman, A. M. (2005). The Regional Multinationals: MNEs and “Global” Strategic Management. Cambridge and New York: Cambridge University Press.
Tamiya, N., & Yasunaga, H. (2020). Outcomes of Long-Term Care Insurance Services in Japan: Evidence from National Long-Term Care Insurance Claim Data (5-34). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).
Tsujita, Y., & Komazawa, O. (2020). Human Resources for the Health and Long-term Care of Older Persons in Asia (34-48). Jakarta. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA).
UNCTAD. (1998). Trends and Determinants. (World Investment Report). United Nations: New York and Geneva.
World Health Organization. (2021). Ageing. Retrieved on February 4, 2022 from https://www.who.int/health-topics/ageing#tab=tab_1.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Suan Dusit Graduate School Academic Journal
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
