การจัดการความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา
คำสำคัญ:
การจัดการ, การศึกษา, ความเหลื่อมล้ำบทคัดย่อ
การศึกษาเป็นปัจจัยสำคัญในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และขับเคลื่อนความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ อย่างไรก็ตาม ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษายังคงเป็นประเด็นท้าทายที่สำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศกำลังพัฒนาอย่างประเทศไทย ความเหลื่อมล้ำนี้แสดงออกผ่านความแตกต่างในด้านคุณภาพการศึกษา โอกาสในการเข้าถึงการศึกษา และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนระหว่างกลุ่มประชากรที่มีภูมิหลังทางเศรษฐกิจและสังคมที่แตกต่างกัน ในบริบทของประเทศไทย สภาพความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาปรากฏชัดเจนในหลายมิติ อาทิ ความแตกต่างระหว่างโรงเรียนในเขตเมืองและชนบท ช่องว่างระหว่างโรงเรียนรัฐบาลและเอกชน ตลอดจน
ความไม่เท่าเทียมในการเข้าถึงเทคโนโลยีและทรัพยากรทางการศึกษา นอกจากนี้ ปัจจัยทางเศรษฐกิจและสังคมของครอบครัวยังส่งผลอย่างมีนัยสำคัญต่อโอกาสและผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของนักเรียน การจัดการกับปัญหาความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาจำเป็นต้องอาศัยแนวทางที่ครอบคลุม ประกอบด้วย การปฏิรูปนโยบายการศึกษา การจัดสรรทรัพยากร การพัฒนาคุณภาพครูและบุคลากรทางการศึกษา การปรับปรุงหลักสูตรให้สอดคล้องกับ
ความต้องการของตลาดแรงงาน และทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 การส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีเพื่อขยายโอกาสทางการศึกษา และการสร้างความร่วมมือระหว่างภาครัฐ เอกชน และชุมชน การดำเนินการเหล่านี้ต้องอาศัยความมุ่งมั่นและการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องจากทุกภาคส่วนในสังคม พร้อมทั้งการติดตามและประเมินผลอย่างเป็นระบบ เพื่อให้มั่นใจว่าการจัดการความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาจะนำไปสู่การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์อย่างยั่งยืนและการเติบโตทางเศรษฐกิจและสังคมอย่างทั่วถึงในระยะยาว
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). รายงานสภาวการณ์การศึกษาไทย. https://www.moe.go.th.
กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2565). รายงานฉบับพิเศษ สถานการณ์ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา ปี 2565. สืบค้นข้อมูลเมื่อ 14 กันยายน 2567 จาก https://www.eef.or.th/wp-content.
กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2566). ขาดงบ ขาดครู ขาดโอกาส ความไม่เสมอภาคของโรงเรียนในพื้นที่ห่างไกล. https://www.eef.or.th/article-public-policy-move-1/.
จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย. (2566). การวิจัยเชิงลึกเกี่ยวกับเยาวชนที่ไม่ได้อยู่ในการทำงานการศึกษา หรือการฝึกอบรม (Youth Not in Employment, Education, or Training: NEET) ในประเทศไทย. https://www.unicef.org/thailand.
ชัยยุทธ ปัญญสวัสดิ์สุทธิ์. (2563). ไทยไม่ได้ขาดแคลนงบการศึกษา แต่ปัญหาคือการใช้จ่าย. https://www.eef.or.th/interview-chaiyuth/.
นณริฏ พิศลยบุตร. (2558). ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาของไทย. https://tdri.or.th/2015/08/kt37/.
พระเขมทัต สีลสาโร (รื่นสำราญ). (2560). “การวิเคราะห์นโยบายและยุทธศาสตร์เพื่อลดปัญหาความเหลื่อมล้ำในสังคมไทยอย่างยั่งยืน”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร์มหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมจินตนา คุ้มภัย. (2563). ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา : ศึกษาเปรียบเทียบระหว่างโรงเรียนมัธยม ในเขตเมืองกับโรงเรียนมัธยมนอกเขตเมืองในจังหวัดนครศรีธรรมราช. https://www.kpi-lib.com.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). โครงการสนับสนุนค่าใช้จ่ายในการจัดการศึกษา ตั้งแต่ระดับอนุบาลจนจบการศึกษาขั้นพื้นฐาน ปีงบประมาณ พ.ศ. 2564. https://www.obec.go.th.
อภิชัย พันธเสน. (2559. การสังเคราะห์งานวิจัยว่าด้วยปัญหาและข้อเสนอแนะในกระบวนการจัดการศึกษาไทย ประเด็นปัญหาคุณภาพการศึกษา (2535-2558): รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
