ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้ข้อมูลเป็นฐาน รูปแบบ THAIRATH+ Model โรงเรียนไทยรัฐวิทยา ๑๐๒ (บ้านเกาะเต่า)
คำสำคัญ:
ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้ข้อมูลเป็นฐาน, รูปแบบ THAIRATH+ Model, ทฤษฎีระบบบทคัดย่อ
บทความวิชาการ เรื่อง ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้ข้อมูลเป็นฐาน รูปแบบ THAIRATH+ Model โรงเรียนไทยรัฐวิทยา ๑๐๒ (บ้านเกาะเต่า) เป็นการนำเสนอรูปแบบระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนที่เป็นเป็นนวัตกรรมที่พัฒนาขึ้นเพื่อตอบสนองต่อความจำเป็นในการยกระดับการดูแลและพัฒนานักเรียนในโรงเรียนไทยรัฐวิทยา ๑๐๒ (บ้านเกาะเต่า) ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีบริบทเฉพาะ เช่น ปัญหาภาวะทุพโภชนาการ และความเสี่ยงในด้านต่าง ๆ ของนักเรียน การศึกษาและพัฒนาโมเดลนี้มีที่มาจากความตระหนักถึงความซับซ้อนและความท้าทายที่นักเรียนต้องเผชิญใน ยุคปัจจุบัน ซึ่งการศึกษาที่มีประสิทธิภาพไม่ควรจำกัดอยู่เพียงการพัฒนาทักษะทางวิชาการเท่านั้น แต่ยังต้องคำนึงถึงการเสริมสร้างทักษะชีวิตและการพัฒนาทางด้านอารมณ์และสังคม วัตถุประสงค์หลักของการศึกษา THAIRATH+ Model คือ การสร้างระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนที่มีประสิทธิภาพ ครอบคลุมทุกด้านของการพัฒนา โดยใช้ข้อมูลและเทคโนโลยีในการขับเคลื่อนการดำเนินงาน พร้อมกับ การประสานงานระหว่างโรงเรียน ครอบครัว ชุมชน และหน่วยงานภายนอก เพื่อให้การดูแลนักเรียนเป็นไปอย่างต่อเนื่อง ครอบคลุม และตอบสนองต่อความต้องการที่เปลี่ยนแปลงไปของนักเรียนอย่างเหมาะสม
เอกสารอ้างอิง
กัญชพร ค้าทอง. (2563). กลยุทธ์การบริหารงานวิชาการในยุคไทยแลนด์ 4.0 ของโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา จังหวัดขอนแก่น. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(3), 446-460.
ชุติมา ถาวรแก้ว. (2559). การดําเนินงานตามระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนที่ส่งผลต่อคุณภาพชีวิต นักเรียนของ สถานศึกษาในจังหวัดปทุมธานีสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 4. วิทยานิพนธ์ ปริญญาครุศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ณัฐนียา ห้องกระจก. (2562). แนวทางการบริหารจดัการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนตามวงจรคุณภาพ PDCA ของสถานศึกษาในสังกัดองค์การปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ครุ ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ พระนครศรีอยุธยา.
ธิตินัดดา สิงห์แก้ว. (2562). การพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้วงจร PDCA : กรณีศึกษาโรงเรียนวัดป่าตึงห้วยยาบ อำเภอบ้านธิ จังหวัดลำพูน. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่
นัฏพันธ์ ดิศเจริญ. (2565). ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน. วารสาร Journal of Modern Learning Development, 7(3), 321-335.
บุปผาชาติ เข็มวิชัย. (2558). การพัฒนาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน: กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านแม่ต๋อม อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ประสิทธิ์ เรืองแสงอร่าม. (2560). คุณภาพชีวิตในโรงเรียนของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ สังกัดสํานักบริหารงานการศึกษาพิเศษ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.
พิสมัย ขวัญมา, ธนวิน ทองแพง และประยูร อิ่มสวาสด. (2564). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาคุณภาพชีวิตนักเรียน สังกัดสํานักงานคณะกรรมการ การศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยบูรพา.
มัตติกา ผาลี. (2566). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำครูยุคดิจิทัลในการจัดการเรียนรู้ ของโรงเรียนประถมศึกษาในเขตพื้นที่รับผิดชอบ สำนักงานศึกษาธิการภาค 11. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
ราชกิจจานุเบกษา. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
โรงเรียนวัดป่าตึงห้วยยาบ. (2560). รายงานการปฏิบัติงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน ปีการศึกษา 2560. เอกสารอัดเนา.
วิฑูรย์ แก้วใหญ่. (2565). การพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้รูปแบบการพัฒนาคุณภาพชีวิตที่ดีของผู้เรียน “A GOOD LIFE MODEL” โรงเรียนคุรุสภา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรี เขต 3.
สาธร ทรัพย์รวงทอง และวราภรณ์ ทรัพย์รวงทอง. (2563). รูปแบบการพัฒนาคุณภาพชีวิตครูในโรงเรียนขนาดเล็กสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 8 (5), 1765-1771.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2561). แบบรายงานการดําเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนวัดมาบข่า. โรงเรียนวัดมาบข่า. 4-7
อ๊อต โนนกระยอม, เชิดเกียรติ กุลบุตร และเกรียงศักดิ์ สร้อยสุวรรณ. (2559). รูปแบบการพัฒนาคุณภาพชีวิตนักศึกษาสถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน. วารสารธรรมทัศน์, 16(3), 15-25.
