มาตรการทางกฎหมายของไทยในการป้องกันการเกิดธุรกิจออนไลน์ที่หลอกลวง

บทคัดย่อ

ปัญหาธุรกิจออนไลน์ที่หลอกลวงเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจากการซื้อขายผ่านสื่ออิเล็กทรอนิกส์ และการทำธุรกรรมทางอีเล็คทรอนิกส์  ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและมูลค่าความเสียหายก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง  มีปัจจัยกระตุ้นที่สำคัญคือ การเปิดร้านออนไลน์ทำได้สะดวก ไม่ยุ่งยาก ต้นทุนต่ำ  สามารถเข้าถึงลูกค้าได้รวดเร็ว เข้าถึงลูกค้าได้หลากหลายกลุ่ม และ สามารถเลือกเข้าถึงลูกค้าให้เหมาะกับกลุ่มเป้าหมายได้ รูปแบบการหลอกลวงที่พบบ่อย เช่น หลอกขายสินค้าปลอม หลอกให้โอนเงินมัดจำ หลอกให้ลงทุน หลอกให้กู้เงิน  หลอกให้ทำงานออนไลน์  หลอกให้เปิดเผยข้อมูลส่วนตัว หลอกให้คลิกลิงก์  และหลอกให้ติดตั้งแอปพลิเคชัน  ซึ่งปรากฎการณ์ทางสังคมในธุรกิจออนไลน์ที่หลอกลวงนี้  สามารถใช้ทฤษฎีทางวิชาการ อธิบายลักษณะการก่ออาชญากรรม ได้อย่างน้อยสองทฤษฎี คือ ทฤษฎีสามเหลี่ยมอาชญากรรม(Crime Triangle Theory) และทฤษฎีหน้าต่างแตก(Broken Windows Theory) การใช้มาตรการทางกฎหมายแบบเดิม จึงไม่สามารถแก้ไขปัญหาให้ทันกับการปรับเปลี่ยนรูปแบบการหลวงลวงตามความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีของกลุ่มอาชญากรได้ การแก้ปัญหาที่ยั่งยืน ควรใช้มาตรการทางกฎหมายเชิงป้องกัน ทั้งการป้องกันไม่ให้มีหน้าต่างแตก และการจัดการกับด้านใดด้านหนึ่งของอาชญากรรมให้หายไป ไม่ให้ครบองค์ประกอบของการก่ออาชญากรรมได้ เช่น มาตรการทางกฎหมายที่ดำเนินการกับผู้กระทำผิด มาตรการทางกฎหมายที่คุ้มครองเหยื่อหรือผู้บริโภค และ มาตรการทางกฎหมายที่ลดโอกาสในการกระทำผิด อาชญากรรมก็ไม่เกิดขึ้น นั่นคือประสิทธิภาพในการลดจำนวนธุรกิจออนไลน์ที่หลอกลวง และความสามารถในการลดมูลค่าความเสียหาย ทั้งความเสียหายของประชาชน และความเสียหายทางเศรษฐกิจของประเทศ