ปัจจัยความพึงพอใจต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวของประเทศไทยในภาคตะวันออก

บทคัดย่อ

          งานวิจัยนี้มุ่งศึกษาปัจจัยความพึงพอใจที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวในภาคตะวันออกของประเทศไทย โดยมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัญหาและความสำคัญความพึงพอใจที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวของประเทศไทยในภาคตะวันออก 2) เพื่อศึกษาวิเคราะห์สังเคราะห์ความพึงพอใจที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวของประเทศไทยในภาคตะวันออก 3) เพื่อเสนอแนะแนวทางที่มีผลต่อความพึงพอใจที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวของประเทศไทยในภาคตะวันออก โดยใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณ ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงสำรวจจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน ด้วยการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถาม เอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง

            ผลการวิจัยพบว่า

            สภาพปัญหาและความพึงพอใจที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวในภาคตะวันออก มีน้ำหนักเฉลี่ยระดับมาก (ค่าเฉลี่ย = 3.11, S.D. = 0.93) โดยเฉพาะด้านวิถีชีวิต (ค่าเฉลี่ย = 3.19, S.D. = 1.01) ด้านคุณค่า (ค่าเฉลี่ย = 3.14, S.D. = 0.90) และด้านคุณภาพชีวิต (ค่าเฉลี่ย = 3.12, S.D. = 0.85) ซึ่งสะท้อนถึงบทบาทสำคัญของเรือหางยาวในวิถีชีวิตและวัฒนธรรมของชุมชน อย่างไรก็ตาม ด้านประสบการณ์มีน้ำหนักเฉลี่ยต่ำสุด (ค่าเฉลี่ย = 3.02, S.D. = 0.95) ในด้านการอนุรักษ์ มีน้ำหนักเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับมาก (ค่าเฉลี่ย = 3.13, S.D. = 0.83) โดยด้านการรับรู้ (ค่าเฉลี่ย = 3.16, S.D. = 0.83) และการส่งเสริม (ค่าเฉลี่ย = 3.13, S.D. = 0.86) มีผลสำคัญที่สุด ในขณะที่ด้านการปฏิบัติมีน้ำหนักเฉลี่ยต่ำสุด (ค่าเฉลี่ย = 3.10, S.D. = 0.81) ตามลำดับ

            ระดับความพึงพอใจต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวมีค่าเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับปานกลาง (ค่าเฉลี่ย = 3.09, S.D. = 0.94) โดยการส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีมีค่าเฉลี่ยสูงสุด (ค่าเฉลี่ย = 3.10, S.D. = 0.98) รองลงมาคือการมีส่วนร่วม (ค่าเฉลี่ย = 3.11, S.D. = 0.89) และคุณภาพของสิ่งแวดล้อมที่ เกี่ยวข้อง (ค่าเฉลี่ย = 3.10, S.D. = 0.98) ด้านความปลอดภัยมีค่าเฉลี่ยต่ำสุด (ค่าเฉลี่ย = 3.02, S.D. = 0.96) การวิเคราะห์เชิงสถิติพบว่าระดับการศึกษามีผลต่อความพึงพอใจต่อการอนุรักษ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ในขณะที่เพศ อายุ และอาชีพไม่มีผลแตกต่างกัน

            สำหรับข้อเสนอแนะสำคัญที่มีผลต่อความพึงพอใจที่ ส่งผลต่อการอนุรักษ์เรือหางยาวของประเทศไทยในภาคตะวันออก คือการส่งเสริมการรับรู้ในระดับชุมชนและ ประเทศ ผ่านการจัดกิจกรรมเชิงวัฒนธรรม เช่น การแข่งขันเรือยาว และการสนับสนุนจากหน่วยงานท้องถิ่น และรัฐ เพื่อพัฒนาและคงไว้ซึ่งเอกลักษณ์ของเรือหางยาวในฐานะมรดกทางวัฒนธรรมของชาติอย่างยั่งยืน