ภูมิทัศน์วัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนาของเชียงใหม่: บทบาทของพระเจ้าติโลกราช

Main Article Content

วรรณิดา ธีระทัศนานันต์
หลี่ ฉ้านซง

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทบาทของพระเจ้าติโลกราช (พ.ศ. 1984-2030) ในการสร้างภูมิทัศน์วัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนาในเมืองเชียงใหม่ ซึ่งส่งผลต่อการพัฒนาอาณาจักรล้านนาให้เป็นศูนย์กลางทางศาสนาและวัฒนธรรมที่สำคัญในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รัชสมัยของพระเจ้าติโลกราชถือเป็นยุคทองของล้านนา ที่มีความเจริญรุ่งเรืองทั้งด้านการเมือง เศรษฐกิจ ศาสนา และวัฒนธรรม ผลการศึกษาพบว่า พระเจ้าติโลกราชทรงมีบทบาทสำคัญในการสร้างและพัฒนาภูมิทัศน์วัฒนธรรมผ่านหลายมิติ ได้แก่ การสร้างและขยายวัดสำคัญ โดยเฉพาะการบูรณะต่อเติมเจดีย์หลวงให้สำเร็จด้วยขนาดสูง 45 วา และการสร้างวัดมหาโพธาราม วัดราชมณเฑียร วัดป่าตาล และวัดป่าแดงมหาวิหาร การปฏิรูปพระพุทธศาสนาโดยการสนับสนุนนิกายสีหลและการจัดสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งสำคัญของล้านนาที่วัดมหาโพธารามในปี พ.ศ. 2020 รวมทั้งการสร้างระบบการศึกษาพระปริยัติธรรมที่เป็นมาตรฐานทั่วอาณาจักร การสร้างภูมิทัศน์วัฒนธรรมในรัชสมัยของพระองค์ไม่เพียงเป็นการแสดงความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา แต่ยังเป็นยุทธศาสตร์ทางการเมืองในการสร้างความชอบธรรมและเอกภาพของอาณาจักรล้านนา การวางผังเมืองที่มีวัดกระจายตัวตามทิศทางต่างๆ สร้างเครือข่ายทางศาสนาที่เชื่อมโยงชุมชน และเป็นศูนย์กลางการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมและเศรษฐกิจ รูปแบบสถาปัตยกรรมที่พัฒนาขึ้นในสมัยนี้ โดยเฉพาะการออกแบบเจดีย์แบบล้านนาและการตกแต่งด้วยลวดลายปูนปั้น กลายเป็นเอกลักษณ์และต้นแบบที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาในยุคต่อมา การใช้ภาษาธรรมล้านนาในการจารึกและบันทึกคัมภีร์ทางพุทธศาสนายังส่งผลให้เกิดวรรณกรรมทางศาสนาที่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สำคัญ ภูมิทัศน์วัฒนธรรมที่พระเจ้าติโลกราชทรงสร้างไว้ยังคงมีความหมายและคุณค่าต่อชุมชนเชียงใหม่ในปัจจุบัน วัดเจดีย์หลวงและวัดพระสิงห์ยังคงเป็นศูนย์กลางทางจิตวิญญาณและสถานที่จัดงานประเพณีสำคัญ การศึกษานี้แสดงให้เห็นถึงความสำเร็จของการสร้างภูมิทัศน์วัฒนธรรมที่ยั่งยืน และเป็นแนวทางสำคัญในการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมและการวางแผนพัฒนาเมืองที่คำนึงถึงอัตลักษณ์ทางศาสนาและวัฒนธรรม

Article Details

ประเภทบทความ
Academic article บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2527). ประวัติความเป็นมาของพระพุทธศาสนาและองค์การ

ศาสนาต่างๆ ในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา.

กรมศิลปากร. (2540). ชินกาลมาลีปกรณ์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เกรียงไกร เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์

อุษาคเนย์.

นวรัฐ โอศิริ. (2551). ภูมิทัศน์วัฒนธรรมเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาภูมิสถาปัตยกรรม

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ประเสริฐ ณ นคร และปวงคำ ตุ้ยเขียว. (2537). ตำนานมูลศาสนาเชียงใหม่และเชียงตุง.

กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.

พรรณเพ็ญ เครือไทย. (2540). วรรณกรรมพุทธศาสนาในล้านนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์

ตรัสวิน.

พรรณงาม ชพานนท์. (2526). ภูมิศาสตร์วัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาภูมิศาสตร์ คณะ

สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

มหาวิทยาลัยศิลปากร. (2550). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งพับลิชชิ่ง จำกัด(มหาชน).

ยุพิน เข็มมุกด์. (2527). พระพุทธศาสนาในล้านนาไทยสมัยราชวงศ์มังราย พ.ศ.1849 – 2101.

กรุงเทพมหานคร: สภาวิจัยแห่งชาติ.

วิโรจน์ อินทนนท์. (2556). “มังคลัตถทีปนี” ใน ตามรอยพระสิริมังคลาจารย์สังฆปราชญ์ล้านนา.

เชียงใหม่:มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาเขตเชียงใหม่

สรัสวดี อ๋องสกุล. (2553). ประวัติศาสตร์ล้านนา. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์.

สันติ เล็กสุขุม. (2538). ศิลปะภาคเหนือ: หริภุญชัย – ล้านนา. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.

สุรพล ดำริห์กุล. (2545). อาณาจักรล้านนา. กรุงเทพ: เมืองโบราณ.

สุรพล ดำริห์กุล. (2561). ประวัติศาสตร์และศิลปะล้านนา. นนทบุรี: เมืองโบราณ.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2563). คู่มือนำชม ศิลปกรรมโบราณในล้านนา. นนทบุรี: เมืองโบราณ.