การศึกษาพฤติกรรมการมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นของกลุ่มคนรุ่นใหม่ผ่านสื่อสังคมออนไลน์: กรณีศึกษาจังหวัดเลย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบและระดับการมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของกลุ่มคนรุ่นใหม่ในจังหวัดเลย 2) วิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นผ่านสื่อสังคมออนไลน์ และ 3) เสนอแนวทางในการส่งเสริมการมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นของกลุ่มคนรุ่นใหม่ การศึกษาใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน โดยเก็บข้อมูลจากแบบสอบถามออนไลน์กับกลุ่มตัวอย่างอายุ 18-35 ปี จำนวน 400 คน และการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 20 คน
ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มคนรุ่นใหม่ในจังหวัดเลยมีการใช้สื่อสังคมออนไลน์เพื่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นในระดับปานกลาง โดยมีรูปแบบการมีส่วนร่วมที่หลากหลาย ตั้งแต่การติดตามข่าวสาร (ร้อยละ 85.2) การแสดงความคิดเห็น (ร้อยละ 62.4) ไปจนถึงการริเริ่มประเด็นทางการเมือง (ร้อยละ 15.3) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมมากที่สุดคือระดับการศึกษา (β = 0.425) และการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต (β = 0.385) ความท้าทายสำคัญที่พบคือความน่าเชื่อถือของข้อมูลและความยั่งยืนของการมีส่วนร่วม ผลการวิจัยนำไปสู่ข้อเสนอแนะในการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัล การส่งเสริมการรู้เท่าทันสื่อ และการสร้างกลไกเชื่อมโยงระหว่างการมีส่วนร่วมออนไลน์และออฟไลน์
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
วารสารวิชาการจินตาสิทธิ์ อยู่ภายใต้การอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) เว้นแต่จะระบุไว้เป็นอย่างอื่น โปรดอ่านหน้านโยบายของเราสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเข้าถึงแบบเปิด ลิขสิทธิ์ และการอนุญาต
References
ธนพันธ์ ไล่ประกอบทรัพย์. (2023). การมีส่วนร่วมทางการเมืองท้องถิ่นผ่านสื่อสังคมออนไลน์ในประเทศไทย. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 12(2), 45-62.
ประภาส ปิ่นตบแต่ง. (2023). การเมืองภาคพลเมืองในยุคดิจิทัล: โอกาสและความท้าทาย. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 49(1), 1-20.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2559). ทศพิธราชธรรมกับการบริหารจัดการ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรมมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิชญ์ พงษ์สวัสดิ์. (2023). พื้นที่สาธารณะใหม่กับการเมืองไทยร่วมสมัย. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิโรจน์ อาลี. (2023). การเคลื่อนไหวทางการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดเลย: กรณีศึกษาการใช้สื่อสังคมออนไลน์. วารสารการเมืองการปกครอง, 13(1), 89-112.
สมชาย ภัทรกุลวณิชย์. (2022). การศึกษากับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของคนรุ่นใหม่. วารสารสังคมศาสตร์, 52(2), 67-89.
สำนักงานสถิติจังหวัดเลย. (2024). รายงานสถิติจังหวัดเลย พ.ศ. 2567. สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
Bass, B. M., & Riggio, R. E. (2006). Transformational leadership (2nd ed.). Psychology Press.
Brown, M. E., Treviño, L. K., & Harrison, D. A. (2005). Ethical leadership: A social learning perspective for construct development and testing. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 97(2), 117-134.
Goleman, D. (1998). Working with emotional intelligence. Bantam Books.
Greenleaf, R. K. (1977). Servant leadership: A journey into the nature of legitimate power and greatness. Paulist Press.
Johansen, B. C., & McLean, G. N. (2016). Cultivating organizational culture through Buddhist practices of mindfulness. Journal of Management Development, 35(2), 204-222.
Kemavuthanon, S., & Duberley, J. (2018). Buddhist leadership: A theoretical framework. International Journal of Public Leadership, 14(2), 134-149.
Northouse, P. G. (2021). Leadership: Theory and practice (9th ed.). SAGE Publications.