ความหมายใหม่ของศาสนาในยุคสังคมออนไลน์ไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้นำเสนอองค์ความรู้ใหม่ว่าด้วย “ความหมายใหม่ของศาสนาในยุคสังคมออนไลน์ไทย” โดยสังเคราะห์จากการวิเคราะห์บริบทของการเปลี่ยนแปลงทางสังคม วัฒนธรรม และเทคโนโลยี ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อบทบาท รูปแบบ และพื้นที่ของศาสนาในสังคมไทยร่วมสมัย ผลการศึกษานำไปสู่การสร้าง “โมเดลพลวัตศาสนาในยุคดิจิทัล” (Digital Religious Dynamics Model) ซึ่งประกอบด้วย 3 องค์ประกอบสำคัญที่สะท้อนการเปลี่ยนแปลงของศาสนาในเชิงโครงสร้าง ความหมาย และการสื่อสาร ได้แก่ (1) การแปรเปลี่ยนพื้นที่ศาสนา (Transformation of Religious Space) ซึ่งหมายถึงการที่ศาสนาออกจากขอบเขตเชิงกายภาพของวัดวาอาราม ไปสู่พื้นที่ออนไลน์ เช่น Facebook, YouTube, TikTok อันเป็นพื้นที่ใหม่ของการเผยแผ่ธรรมะและสื่อสารจิตวิญญาณ (2) การตีความใหม่เชิงวัฒนธรรมและอัตลักษณ์ (Reinterpretation of Religious Meaning and Identity) ที่สะท้อนผ่านการบูรณาการศาสนากับกิจกรรมร่วมสมัย เช่น การท่องเที่ยว ศิลปะดิจิทัล และสื่อออนไลน์ ทำให้ “ความศักดิ์สิทธิ์” ถูกปรับความหมายให้สอดคล้องกับรสนิยมและโลกทัศน์ของผู้คนยุคใหม่ และ (3) การปรับตัวเชิงโครงสร้างเพื่อความยั่งยืนทางสังคม (Adaptation for Socio-Spiritual Sustainability) ซึ่งเป็นกระบวนการปรับเปลี่ยนบทบาทของนักบวช รูปแบบการเผยแผ่ และโครงสร้างองค์กรศาสนาให้ตอบรับกับยุคสื่อสารเรียลไทม์ เพื่อธำรงไว้ซึ่งคุณธรรมและจริยธรรมในสังคม องค์ความรู้ใหม่นี้ชี้ให้เห็นว่า ศาสนาในยุคสังคมออนไลน์ไทยมิใช่เพียงการดำรงอยู่ท่ามกลางกระแสโลกาภิวัตน์ดิจิทัล แต่ยังมีศักยภาพในการเป็นกลไกทางวัฒนธรรม จิตวิญญาณ และสังคม ที่มีความยืดหยุ่น เปิดกว้าง และพร้อมจะปรับตัวให้มีชีวิตร่วมกับการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีและวิถีชีวิตมนุษย์ได้อย่างมีพลังและยั่งยืน
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ชัยวัฒน์ จิวพานิชย์ และพัลลภ พิริยะสุรวงศ์. (2558). การศึกษาไทยกับยุคของสังคมออนไลน์. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 7(3), 118–201.
ฉัตรวรัญช์ องคสิงห์, & อรนี บุญมีนิมิตร. (2566). การสร้างความหมายใหม่ของวัดไทยในสังคมร่วมสมัย: กรณีศึกษาวัดภูเก็ต จังหวัดน่าน. วารสารธรรมเพื่อชีวิต, 29(4), 20–33.
ธรรศ ศรีรัตนบัลล์. (2559). ตำแหน่งทางศาสนา: การสร้างความหมายใหม่ในสังคมไทใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารธรรมศาสตร, 35(3), 20–42.
พรชัย ฉันต์วิเศษลักษณ์. (2561). นวัตกรรมสื่อใหม่ในยุคสื่อสังคมออนไลน์เฟื่องฟูกับการปรับตัวของสื่อโทรทัศน์. วารสารศาสตร์, 11(1), 223–225.
พระชลญาณมุนี. (2565). การปรับตัวของพระสงฆ์รุ่นใหม่ในยุคของสังคมออนไลน์. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 11(1), 195–213.
พระณัฏฐพน ศุทธภาพิสุทธิคุณ. (2567). วัฒนธรรมการทำบุญออนไลน์: การเปลี่ยนแปลงของพิธีกรรมทางพุทธศาสนาในยุคดิจิทัล. วารสารภาษาและวัฒนธรรมศึกษา, 3(2), 40–48.
พิเชฐ ทั่งโต. (2563). เทคโนโลยีสารสนเทศกับยุทธศาสตร์เพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคออนไลน์. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 3(1), 62–75.
เมธี เชษฐวิสุต. (2562). สื่อสังคมออนไลน์กับการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 10(2), 521–531.
แม่ชีกฤษณา รักษาโฉม, มาร์ติน เซเกอร์, & กรรณิการ์ ขาวเงิน. (2566). ความสำคัญของชุมชนทางศาสนาของสตรี: ความเป็นตัวตนและศักยภาพด้านการส่งเสริมการรู้พระพุทธศาสนาและการขับเคลื่อนการทำงานทางศาสนาของชุมชนสตรีในสังคมไทย. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 11(6), 2480–2496.
สมสัก เพ็ดสะไหม. (2565). การสื่อความหมายของพุทธศิลป์ร่วมสมัย: การตีความพุทธธรรมผ่านงานศิลปะดิจิทัล. วารสารภาษาและวัฒนธรรมศึกษา, 1(1), 17–22.
สุเมธ ตั้งประเสริฐ. (2565). กลยุทธ์และวิธีการสื่อสารของพรรคการเมืองไทยผ่านสื่อสังคมออนไลน์ในการเลือกตั้งทั่วไป พ.ศ. 2562. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 5(1), 26–38.
วชิราภรณ์ คลังธนบูรณ์. (2559). ห้องสมุดยุคใหม่: สังคมอาเซียน สังคมออนไลน์. วารสารวิชาการหอสมุดแห่งชาติ, 4(1), 1–5.