แนวทางการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเซิงพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
การท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาเป็นหนึ่งในรูปแบบของการท่องเที่ยวที่เน้นการเรียนรู้และปฏิบัติตามหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนา ซึ่งมีความสำคัญต่อการเสริมสร้างคุณค่าทางจิตใจและศีลธรรมของนักท่องเที่ยว รวมถึงการส่งเสริมศรัทธาและการเข้าใจหลักคำสอนทางศาสนาอย่างลึกซึ้ง บทความนี้มุ่งเน้นการศึกษากระบวนการและแนวทางในการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาให้มีประสิทธิภาพและยั่งยืน โดยใช้การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพจากการสัมภาษณ์ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งในภาคของพระสงฆ์ นักวิชาการด้านศาสนา หน่วยงานราชการ และผู้ประกอบการด้านการท่องเที่ยวผลการศึกษาพบว่า การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาจำเป็นต้องคำนึงถึงปัจจัยสำคัญหลายประการ ได้แก่ 1) การอนุรักษ์และฟื้นฟูสถานที่สำคัญทางพระพุทธศาสนาให้คงอยู่ในสภาพที่ดีและมีคุณค่าเชิงประวัติศาสตร์และศาสนา 2) การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและสิ่งอำนวยความสะดวก เช่น เส้นทางการเดินทาง ป้ายสัญลักษณ์ และสถานที่พักอาศัย เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้มาเยือน 3) การสร้างเครือข่ายความร่วมมือระหว่างหน่วยงานต่าง ๆ ทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับชาติ เพื่อส่งเสริมการบริหารจัดการอย่างบูรณาการ และ 4) การจัดการกิจกรรมการท่องเที่ยวให้สอดคล้องกับหลักธรรมคำสอนและวิถีชีวิตชาวพุทธ เช่น การจัดกิจกรรมปฏิบัติธรรม การบรรยายธรรม และการเข้าร่วมพิธีกรรมทางศาสนานอกจากนี้ บทความยังชี้ให้เห็นถึงความท้าทายในการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนา เช่น การควบคุมปริมาณนักท่องเที่ยวที่มากเกินไปซึ่งอาจทำให้เกิดผลกระทบต่อสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ความไม่เข้าใจในหลักคำสอนที่ถูกต้องของนักท่องเที่ยวบางกลุ่ม และการขาดการสนับสนุนจากภาครัฐอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น การพัฒนาแนวทางการบริหารจัดการที่เหมาะสมและครอบคลุมจึงมีความจำเป็นเพื่อให้การท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาเป็นไปอย่างยั่งยืนและสามารถรักษาคุณค่าเชิงศาสนาและวัฒนธรรมไว้ได้ในระยะยาว
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2557). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 131 ตอนที่ 89 ก.
ธงชัย สันติวงษ. (2543). องค์การและการบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ธนกฤต สังข์เฉย. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและบริการ. เพชรบุรี: คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศ.
ปริญญา เฉิดโฉม. (2554). แนวคิดและทฤษฎีทางมานุษยวิทยา. สงขลานครินทร์. (อัดสำเนา).
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธม.มจิตฺโต). (2549). พุทธวิธีในการบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร และคณะ. (2556). การพัฒนารูปแบบและกระบวนการจัดการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในประเทศไทย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมคิด บางโม. (2534). หลักการจัดการ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บริษัท พิมพดีจำกัด.
สมคิด บางโม. (2544). การบริหาร. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมพงศ์ เกษมสิน. (2523). การบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เกษมสุวรรณ.
สุดาทิพย์ นันทโชค. (2556). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงศาสนาในเขตจังหวัดสิงห์บุรีของนักท่องเที่ยวสูงอายุ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 5(1), 32.
เสนาะ ติเยาว์. (2544). หลักการบริหาร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดี. (2531). วัด : จำเป็นอย่างไรจะต้องมีคู่มือพัฒนา. จุลสารการท่องเที่ยว, 7(1), 73-77.
อารีย์ นัยพินิจ และคณะ. (2556). การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงศาสนาของวัดในกลุ่มจังหวัดร้อยแก่นสารสินธ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 5(1), 31-32.
Dale, Y. (1956). Personnel Principles and Policies (4th ed.). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Goeldner, C. R., and Ritchie, J. R. B. (2006). Tourism: Principles, Practices, Philosophies (10th ed.). Hoboken, NJ: J. Wiley.
Gross, B., and Brown. (2008). Organization Theory and Management: A Macro Approach. New York, NY: Wiley & Sons.
Ismail, R. (2008). Development of a Normative Model for Cultural Tourism on The Cape Flat (Master’s dissertation). Cape Peninsula University of Technology.
Koontz, H., and O’Donnell, C. (2001). Management. Citing Hersey and Blanchard.
Fayol, H. (2004). Human Resource Management in a Business Context (2nd ed.). London, UK: Thomson Learning.
Simon, H., Smithburg, D., and Thompson, V. (1971). Public Administration (14th ed.). New York, NY: Alfred A. Knope.
Swarbrooke, J. (1999). Sustainable Tourism Management. London, UK: CABI.
Weaver, D., and Oppermann, M. (2000). Tourism Management. Brisbane, Australia: John Wiley & Sons.