A Beliefs Faith Local Products and Spiritual Tourism
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This academic article objective to study the concepts and theories of spiritual tourism, which is a form of travel associated with the search for the meaning of life and self-discovery. The development of spiritual tourism, including beliefs and faith, is crucial in creating identity and sustainable tourism. Spiritual tourism activities often involve religious and local belief-based activities. Additionally, promoting local products or sacred items to tourists who have beliefs and desires for spiritual enrichment can enhance the income of communities or localities. This process also fosters understanding and respect for religious and cultural diversity. Community involvement in various activities with sustainable tourists is another aspect, aligning with Thailand's spiritual tourism direction. This development has the potential to strengthen relationships between communities and both Thai and international tourists, making them the future destination for tourism.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Copyright (c) 2017 Journal of Modern Business Administration and Management for Sustainable Development (วารสารการบริหารและการจัดการธุรกิจยุคใหม่สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน)
References
กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2557). คู่มือแนวทางการดำเนินงานโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวเส้นทางแสวงบุญในมิติทางศาสนา ปี 2557. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาคุณธรรมจริยธรรม กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2559). รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยวไทย ไตรมาส 2/2559. กรุงเทพฯ :สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กิตติ บุญนำ. (2562). “แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาในจังหวัดนนทบุรี กรณีศึกษาวัดตะเคียน วัดแสงสิริธรรม วัดไทรใหญ่และพื้นที่ใกล้เคียง”. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 6 มหาวิทยาลัยปทุมธานี. ปทุมธานี มหาวิทยาลัยปทุมธานี.
จีรนันต์ ไชยงามนอกซ์, ภัทรีพันธุ์ พันธุ , และเลหล้า ตรีเอกานุกูล. (2559). “ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา”. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติ ราชภัฏวิจัยครั้งที่ 4 , หน้า377-387. บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
ฉลองศรี พิมลสมพงษ์. (2550). การวางแผนและพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เฉลิมเกียรติ เฟื่องแก้ว. (2563). ประสบการณ์นักท่องเที่ยว แนวคิดและเครื่องมือสำหรับธุรกิจการท่องเที่ยว. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชนัญ วงษ์วิภาค. (2552). เอกสารประกอบการสอนวิชาการจัดการท่องเที่ยววัฒนธรรม. นครปฐม คณะวิทยาการจัดการและคณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประเมศฐ์ พิชญ์พันธ์เดชา. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงศาสนาของเกาะฮ่องกงที่มีอิทธิพลต่อนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการจัดการมรดกวัฒนธรรมและอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปาริฉัตร อิ้งจะนิล. (2554). พฤติกรรมนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในรูปแบบตลาดเก่า กรณีศึกษาตลาดคล้องสวน 100 ปี จังหวัดสมุทรปราการ. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. สาขาการจัดการการท่องเที่ยว บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พรรณ์ธิดา เหล่าพวงศักดิ์. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มประชาคมเกษียณ จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 10 (21), 35-43.
พระสุธีรัตนบัณฑิต, และพระใบฎีกาสัญญา อภิวณฺโณ. (2559). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาและวัฒนธรรมของไทยและอาเซียน. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 1 (3), 7-24.
มนชนก จุลสิกขี. (2562). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาวัดในพื้นที่ฝั่งธนบุรี. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์, 21 (2), 203-213.
มูเตลูไทยแลนด์. (2562). มูเตลู. [ออนไลน์]. 12 มกราคม 2564. เข้าถึงได้จาก:https//muteluthailand. com/mutelu/.
ยโสธารา ศิริภาประภากร, สุทัศน์ ประทุมแก้ว และสุริยา คลังฤทธิ์. (2562). “การส่งเสริมด้านการท่องเที่ยว ตามเส้นทางแสวงบุญในมิติทางศาสนา กรณีการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมด้านศาสนา วัดโยธาประสิทธิ์ ตําบลนอกเมือง อําเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์”. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 6 มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
รายการส่องโลก. (2563). ปิดป่าภูลังกา3 (ถ้ำนาคา 2). [วีดีโอเผยแพร่ออนไลน์]. 12 มกราคม 2564. เข้าถึงได้จาก: https//www.youtube.com/watch?v=aK1mcxv_8Fc.
วงใน. (2563). 20 ที่ขอพรสายบุญ สายมู. [ออนไลน์]. 9 มกราคม 2564. เข้าถึงได้จาก: https//www.wongnai.com/ trips/ temple-for-praying-and-mutelu.
วัชระ ชัยเขต, ธิญาดา แก้วชนะ, ยุนิดา วิริโย และพล เหลืองรังษี. (2561). ปัจจัยในการเลือกแหล่งท่องเที่ยวผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของนักท่องเที่ยว กรณีศึกษา ชุมชนท่องเที่ยวคลองแดน อําเภอระโนด จังหวัดสงขลา. วารสารหาดใหญ่วิชาการ, 16 (2), 171-190.
ศศิพิสิฐ นิวัธน์มรรคา. (2561). ความสัมพันธ์ของวิถีความเชื่อล้านนาและการท่องเที่ยวเชิงนิเวศประวัติศาสตร์ ในเขตเมืองเก่าเชียงใหม่. ใน การประชุมวิชาการและนําเสนอผลงานวิชาการระดับชาติครั้งที่ 2 มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
อรรถพงศ์ ศรีตะลาลัย และชวลีย์ ณ ถลาง. (2563). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในด้านความเชื่อเรื่อง “พญานาค” ของนักท่องเที่ยวชาวไทยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (จังหวัดอุดรธานี - จังหวัดหนองคาย - จังหวัดบึงกาฬ -จังหวัดนครพนม) ประเทศไทย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 14 (1), 53-74.
Crompton, J. (1979). Motivations of pleasure vacations. Annals of Tourism Research, 6 (4), 408-424.
Dann, G. (1977). Anomie, ego-enhancement and tourism. Annals of Tourism Research, (4), 184-194.
Dickman, C.R. (1996). Overview of the Impacts of Feral Cats on Australian Native Fauna. Australian Nature Conservation Agency Canberra.
Kreiner, G. , & Wall, G. (2015) . Tourism and Religion Spiritual Journeys and Their Consequences. New York Springer.
MacCannell, D. (1976). The tourist A new theory of the leisure class. London University of California Press.
Taokaecafe. (2020). Praewa Amulet and Lucky Stone. [On-line]. January 9, 2021. Availabel: https//www.taokaecafe.com/sme-business-detail.asp?s=143.